Արևմուտքի երրորդ դասարանի սեբաստացիներն այսօր յուրօրինակ ուրախ էին: Ինչու՞… Որովհետև այսօր պետք է նվաճեին ևս մեկ բարձունք: Այս անգամ ճամփորդելու համար ընտրել էինք հրաշագեղ Արզականը: Առավոտյան ընդհանուր պարապմունքից հետո շարժվեցինք: Ամբողջ ճանապարհն անցավ ուրախ՝ լի կոմիտասյան երգերով ու բանաստեղծություններով:
Ահա, արդեն Արզականում ենք. ինչպիսի՜ գեղեցկություն, ինչպիսի՜ հարուստ բնություն: Արզականում, արդեն, տեղ-տեղ երևում էին աշնան վրձնահարվածները:
Ամենասեբաստացիները անտրտունջ հաղթահարեցին ճանապարհի բոլոր խոչընդոտները:
Ճանապարհի կեսից արդեն երևում էր վանքը: Կիսաքանդ գեղեցկուհին հեռվից էլ կանչում էր, դյութում յուրաքանչյուրիս:
30 րոպե անց Սուրբ Նեղուցի մոտ էինք: Երեխաները անհամբեր աչքերով զննում էին հին, կիսաքանդ, բայց իր գեղեցկությունը չկորցրած, վանքը:
Վանքի ներսում հնչեցրինք «Հայր մեր»-ը, «Այբ, բեն, գիմ…»-ը:
Ուսումնասիրեցինք վանքի պատերին տեղ գտած արձանագրություներն ու զարդաքանդակները: Տպավորիչ էին:
Այնուհետև վանքի բակում նախաճաշեցինք: Թարմ ուժերով շրջակա միջավայրը ազատեցինք աղբից. մաքրեցինք:
Քանի որ մեր առաջ բացվել էր բնության մի հրաշք տեսարան, որոշեցինք հենց այդտեղ էլ իրականացնել մեր նկարչական պլեները: Հրաշալի ստացվեց այն: Նկարում էինք ու երգում. Արզականը Կոմիտաս էր շնչում:
Որոշեցինք այս հրաշալի ճամփորդությունը նվիրել մեր սիրելի և անգնահատելի Կոմիտասի 150 ամյակին:
Իսկ հետո արդեն երթուղու անիվների չխկչխկոցին միաձուլվում էր սեբաստացիների խինդն ու ծիծաղը, որոնք պատուհանից նայում և հաշվում էին, թե իրենց տեսած հինգ կովերը միասին որքա՜ն ոտք կունենան, թե դաշտերում քանի՜ մշակ է աշխատում, թե իրենց տեսած ալոճի ծառերի վրա քանի՜ կիլոգրամ բարիք կլինի, թե… թե…
Ծաղիկ Գասպարյան 